Oι ταχύτεροι οδηγοί στην παγκόσμια ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

 

Αν και διίστανται οι απόψεις το βέβαιον είναι πως από τότε που υπάρχει αυτοκίνηση, υπάρχουν και αγώνες.

Πάνω από έναν αιώνα κρατάει αυτή η… κολόνια, διάστημα κατά το οποίο αμέτρητοι αξιόλογοι οδηγοί ήρθαν και έφυγαν, και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία έχει ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό στο πέρασμα του χρόνου, υπάρχουν λίγοι, εκλεκτοί, θα λέγαμε, τα ονόματα των οποίων παραμένουν ως σήμερα χαραγμένα στη μνήμη μας.

Είναι αυτοί οι «θρύλοι» του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Αυτοί που με τα κατορθώματά τους, είτε στην άσφαλτο είτε στο χώμα και στον πάγο, έμειναν ανεξίτηλοι ως προσωπικότητες στο διηνεκές, γράφοντας ιστορία.

Κάποιοι από αυτούς όχι λόγω του αριθμού των νικών ή των τίτλων τους, αλλά λόγω του ταλέντου και της ταχύτητάς τους. Ας θυμηθούμε μερικούς από αυτούς…

Πρότυπο προπονητικό πρόγραμμα αποφυγής σοβαρών και θανατηφόρων ατυχημάτων.

Πως και γιατί θα πρέπει να συνδυάσουμε αρμονικά τα δύο κορυφαία αθλητικά γεγονότα στην Ελλάδα για την αποφυγή των σοβαρών τροχαίων ατυχημάτων ;

Βασικός συντελεστής των διαδοχικών νικών της Joest στο Le Mans το 1984-1985, ο Ludwig ήταν ένας από τους ταχύτερους και πιο αξιόπιστους οδηγούς σπορ αυτοκινήτων επί τρεις δεκαετίες. Αν στην καριέρα του είχε καταφέρει να βρεθεί περισσότερα χρόνια σε εργοστασιακές ομάδες, τότε σίγουρα το βιογραφικό του θα ήταν εφάμιλλο οποιουδήποτε Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Αρκεί να κοιτάξετε το ρεκόρ του εκτός αγώνων παγκοσμίων πρωταθλημάτων: ένας από τους λίγους που κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην 935 τη δεκαετία του 1970, είχε πρωτοφανή επιτυχία στους γερμανικούς αγώνες σπορ αυτοκινήτων, κατακτώντας 29 νίκες στο DRM, για να προστεθούν στο ρεκόρ των 36 νικών του στο DTM και των επτά νικών του στην Interserie. Κέρδισε, επίσης, τέσσερις γύρους IMSA για τη Ford τη δεκαετία του 1980, το Sebring του 1988 με ένα 962 που έτρεχε στο Bayside, και αργότερα το στέμμα FIA GT.

Martin Brundle 

Η νέα γενιά τον έχει γνωρίσει ως τηλεσχολιαστή των γκραν πρι της Formula 1. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Βρετανός απέδειξε ότι ήταν ο καλύτερος από μια ομάδα ταλαντούχων και ταχύτατων οδηγών, που έφερε τόσο μεγάλη επιτυχία στα εργοστασιακά Jags του Tom Walkinshaw. Ο Brundle ήταν πραγματικά γρήγορος και φυσικός ηγέτης. Η σεζόν του 1988 ήταν η καλύτερή του: μία νίκη στις 24 ώρες Daytona IMSA, και στη συνέχεια πέντε νίκες στο WS PC για να κατακτήσει τον παγκόσμιο τίτλο των οδηγών. Μόλις τελείωσε την καριέρα του στη Formula 1 τη δεκαετία του 1990, αγωνίστηκε με θαυμαστή επιτυχία στο Le Mans με τη Nissan, την Toyota και την Bentley.

John Surtees 

Τι να πει κανείς για τον μοναδικό Παγκόσμιο Πρωταθλητή, τόσο στους δύο όσο και στους τέσσερις τροχούς; Ο Surtees όχι μόνο άλλαξε τον ρουν της Ferrari στη Formula 1, αλλά ήταν στο επίκεντρο των προσπαθειών της Scuderia να αποτρέψει την πλήρη κυριαρχία της Ford στους αγώνες αντοχής κατά τη δεκαετία του 1960. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν το αδιαμφισβήτητο «νούμερο ένα» της Ferrari, με διαφορά ο ταχύτερος οδηγός της.

Ο αριθμός των ταχύτερων γύρων και των pole positions είναι η τρανότερη απόδειξη της ταχύτητας και του ταλέντου του. Κάθε χρόνο θριάμβευε στο Nordschleife και στα –υπό βροχή- 1.000 χιλιόμετρα της Monza το 1966 ήταν στο γύρο 6 δευτερόλεπτα ταχύτερος από τους υπόλοιπους! Προσθέστε έναν τίτλο στην Can-Am με μια Lola 170 και φυσικά άλλους επτά στις μοτοσυκλέτες στα 350 cc (1958, 1959, 1960) και στα 500 cc (1956, 1958, 1959, 1960) και θα καταλάβετε γιατί άπαντες υποκλίνονταν στο ταλέντο του, μέχρι το 2017, οπότε εγκατέλειψε τα εγκόσμια.

Tony Brooks 

Ο Βρετανός πανηγύρισε μόλις έξι νίκες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1, όμως στα λίγα χρόνια που αγωνίστηκε φρόντισε να αφήσει το στίγμα του, χάρη στην ταχύτητα και στην ικανότητά του. Το ομαλό, ατάραχο στυλ του ήταν ιδανικό για σπορ αυτοκίνητα, και σίγουρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας «σούπερ σταρ» της εποχής του.

Mario Andretti 

Η ιδιοφυΐα του πίσω από το τιμόνι όλων των τύπων αυτοκινήτων είναι θρυλική, και έτσι ήταν φυσικό τα σπορ αυτοκίνητα να… σαγηνευτούν από τη «μαγεία» του!

Στη χρυσή εποχή των αγώνων σπορ αυτοκινήτων, 1966-1973, ο Mario έπαιρνε πάντα μέρος στους αγώνες αντοχής της Daytona και του Sebring και, απέναντι σε κορυφαίους αντιπάλους, κατέκτησε την pole position στην τελευταία πίστα τέσσερις φορές μέσα σε έξι χρόνια! Όπως έκανε ακόμα τρεις φορές, με την ηρωική επιστροφή του το 1970 να είναι η πιο ικανοποιητική νίκη της καριέρας του. Το γεγονός ότι ο Jacky Ickx ήταν ευτυχής που άφησε τον Andretti να συμμετάσχει στις δοκιμές της Ferrari 312PB τους, λέει πολλά για το ταλέντο του Mario και τον σεβασμό που του έδειχναν οι συνάδελφοί του.

Juan Manuel Fangio 

Ο πρώτος των πρώτων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μονοθέσια ήταν αυτά που «κέρδισαν» τον Fangio, αλλά δεν κερδίζεις μια Carrera Panamericana και δύο Sebring, το δεύτερο στο τιμόνι μιας Maserati 450S χωρίς φρένα, χωρίς να έχεις ικανότητα και στα σπορ αυτοκίνητα! Πέντε φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής στη Formula 1, αλλά με ξεχωριστή ικανότητα και σε άλλες μορφές αγώνων. Πώς να ξεχάσει, άραγε, κάθε λάτρης του σπορ, ότι ο Fangio κατάφερε να αγωνιστεί σχεδόν στον μισό αγώνα του Mille Miglia του 1953 με μόνο τον ένα τροχό να στρίβει στην Alfa Romeo του, τερματίζοντας δεύτερος πίσω από τον Giannino Marzotto;

Vic Elford 

Ο «Quick Vic» επικράτησε στο Nürburgring τρεις φορές και διεκδίκησε, επίσης, μία νίκη στο Targa Florio. Αυτό λέει τα πάντα αναφορικά με τις ικανότητες και τη γενναιότητά του.

Ο Elford επιστράτευσε απύθμενα αποθέματα αποφασιστικότητας για να παράγει σχεδόν υπεράνθρωπες επιδόσεις στο Targa Florio το 1968: δεν έσπασε απλώς το ρεκόρ γύρου, καθώς προσπαθούσε να ανακτήσει τον χρόνο που είχε χάσει λόγω προβλήματος σε δύο τροχούς, αλλά το κατέρριψε κατά περισσότερο από ένα λεπτό. Δεν είχε πάντα το καλύτερο αυτοκίνητο, αλλά, παρ΄ όλα αυτά, κέρδιζε μερικούς από τους πιο διάσημους και απαιτητικούς αγώνες. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε…

Brian Redman 

Θέλει… κότσια να απορρίψεις την πρόταση της Porsche για να γίνεις «νούμερο 1» οδηγός της, προκειμένου να γίνεις ο άμεσος συνεργάτης του Jo Siffert. Γιατί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο, σκέφτηκε ο Redman, θα κέρδιζε περισσότερους αγώνες. Κι είχε δίκιο, καθώς το δίδυμο κέρδισε οκτώ φορές μέσα σε δύο χρόνια. Αυτό σφυρηλάτησε τη φήμη του ως ένα εξαιρετικό «νούμερο δύο», το οποίο, μαζί με τη μοίρα που όρισε ότι δεν θα κέρδιζε ποτέ το Le Mans, σημαίνει ότι οι ικανότητές του τείνουν να υποτιμώνται. Η ρεαλιστική, ασφαλής προσέγγισή του, η προθυμία του να κάνει μόνο όσα απαιτούνται για τη νίκη, τον έκαναν το όνειρο του μάνατζερ μιας ομάδας. Αλλά μπορούσε, επίσης, να γίνει ο σταρ, όπως έκανε το 1976 χαρίζοντας στην BMW στη νίκη στη Daytona.

Stefan Bellof 

Ο νεαρός Γερμανός αγωνίστηκε στα sportscars για μόλις 20 αγώνες. Αλλά κέρδισε εννέα από αυτούς, και σημείωσε τον ίδιο αριθμό pole positions και ταχύτερων γύρων. Απίθανη αναλογία! Απλά, ήταν ο ταχύτερος, και με τον εργοστασιακό teammate του στην Porsche, Derek Bell, αποτέλεσαν το τέλειο δίδυμο το 1984, κατακτώντας τον τίτλο στο WEC.

Ίσως αυτή η άγνοια κινδύνου που τον διέκρινε να διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο συμβάν της 1^ης Σεπτεμβρίου του 1985. Τότε που ανεβαίνοντας την Eau Rouge στον 78^ο γύρο των 1.000 χιλιομέτρων του Σπα, είχε επαφή με τον Jacky Ickx. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και τα τραύματα που υπέστη ο Bellof αποδείχθηκαν θανάσιμα. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, σαφώς το μέλλον του βρισκόταν αποκλειστικά στη Formula 1.

Jochen Mass 

Στατιστικά, ο Γερμανός ξεπερνιέται μόνον από τον Ickx. Σε μια εικοσαετή καριέρα πανηγύρισε 32 νίκες στο πρωτάθλημα, μαζί με μια νίκη στο Le Mans το 1989. Βέβαια, ήταν η συνεργασία του με τον μεγάλο Βέλγο, με 19 νίκες σπάζοντας το ρεκόρ με εργοστασιακές Porsche από το 1976-1985 αυτό το οποίο τον ανεβάζει ανάμεσα στους μεγάλους. Σίγουρα, ο Ickx ήταν ταχύτερος, αλλά ο Mass άφησε με το παραπάνω το δικό του στίγμα, καθώς 14 poles δεν έρχονται εύκολα.

Ήταν, επίσης, ηγετική μορφή στη σύντομη κυριαρχία της Mercedes στο Group C και, αν και μέχρι τότε δεν ήταν τόσο γρήγορος όσο ο Jean-Louis Schlesser, σημείωσε άλλες 10 νίκες στην πιο ανταγωνιστική περίοδο των αγώνων σπορ αυτοκινήτων.

Henri Pescarolo 

Ο «Pesca» τρέχει με σπορ αυτοκίνητα για σχεδόν 35 χρόνια, μια καριέρα που περιλαμβάνει 33 συμμετοχές στο Le Mans και 21 νίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα αντοχής, αλλά είναι οι τέσσερις νίκες του στον κλασικό 24ωρο γαλλικό αγώνα που του χαρίζουν αυτή την ξεχωριστή θέση στην ιστορία. Είναι αλήθεια ότι ο Pescarolo βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, ως άξονας της ανερχόμενης Matra, αλλά χωρίς το σωστό μείγμα ταχύτητας, μηχανολογικών γνώσεων και τακτικής οξυδέρκειας, δεν θα είχε αξιοποιήσει τόσο καλά αυτήν τη χρυσή ευκαιρία. Στα επιτεύγματά του αδιαμφισβήτητα συγκαταλέγονται οι νίκες του σε μια σειρά εμβληματικών αγώνων αντοχής, όπως στο Σπα το 1975, στη Σουζούκα το 1981 αλλά και στις 24 ώρες της Daytona το 1991.

Olivier Gendebien 

Ο Βέλγος ήταν ένας εξαιρετικός οδηγός grand prix, αλλά όταν του δόθηκε η ευκαιρία, επικεντρώθηκε στους αγώνες αντοχής, κυρίως με τη Ferrari. Η ανταμοιβή του ήταν τέσσερις νίκες στο Le Mans μέσα σε πέντε χρόνια και αν υπήρχε τότε τίτλος οδηγών, θα είχε κερδίσει πέντε σερί! Κέρδισε όλους τους τύπους αγώνων - δύο 12ωρα της Reims, τρία Targa Florios, τρία Sebrings και ένα 1.000 km στο Nürburgring - και σε μια επικίνδυνη εποχή, η συνεργασία του με τον Phil Hill, που προέκυψε λόγω των θανάτων άλλων οδηγών της Ferrari, ήταν διαρκής και ιδιαίτερα επιτυχημένη.

Fernando Alonso 

Με μεγάλη επιτυχία, τόσο στη Formula 1 όσο και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής, ο Fernando Alonso είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο ταλαντούχους οδηγούς που κυκλοφορούν σήμερα ανάμεσά μας. Προερχόμενος από μια οικογένεια με περιορισμένα οικονομικά μέσα, ο Alonso απέδειξε τις ικανότητές του, ξεκινώντας από τα καρτ και ανεβαίνοντας στη Formula 1 το 2001 και στη συνέχεια κατακτώντας back-to-back τίτλους το 2005 και το 2006. Επιπλέον, κέρδισε τις 24 ώρες του Le Mans το 2018 και το 2019, και φυσικά τον τίτλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής αυτών των σεζόν, μαζί με τις 24 ώρες της Daytona το 2019.

Jim Clark 

Γεννημένος στη Σκωτία, ο Clark κατάφερε να χαράξει μια επιτυχημένη καριέρα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό κατά τη διάρκεια των πιο ανταγωνιστικών πρώτων εποχών της Formula 1. Κατέκτησε δύο τίτλους, το 1963 και το 1965. Την τελευταία χρονιά κέρδισε, επίσης, το Indianapolis 500. Ο Clark αγωνίστηκε και εκτός της Formula 1, μετέχοντας, επίσης, σε αγώνες στη Formula 2, καθώς και με σπορ αυτοκίνητα παραγωγής και μηχανές τουρισμού. Αναγνωρισμένος από τους Times ως ένας από τους μεγαλύτερους οδηγούς όλων των εποχών, ο Clark έχασε δυστυχώς τη ζωή του το 1968 μετά από σύγκρουση σε αγώνα στη Δυτική Γερμανία. Αν ζούσε, τα επιτεύγματά του θα ήταν πολύ μεγαλύτερα.

Lewis Hamilton 

Ο Lewis Hamilton είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο της Formula 1. Με επτά τίτλους και… αμέτρητες νίκες και pole positions, ο Βρετανός δεν είναι τυχαία ο απόλυτος κυρίαρχος των τελευταίων δέκα χρόνων στη Formula 1. Ειδικά οι επιδόσεις του στις κατατακτήριες είναι η σημαντικότερη απόδειξη του πόσο γρήγορος οδηγός είναι, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε πίστα!

Graham Hill 

Μολονότι έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας από τον θάνατό του το 1975, ο Graham Hill εξακολουθεί να είναι αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους οδηγούς όλων των εποχών. Η καριέρα του Βρετανού πιλότου διήρκεσε μόνο ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, αν και, παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να αποσπάσει δύο τίτλους στο πρωτάθλημα της Formula 1. Επιπλέον, κατάφερε να κάνει το «Triple Crown» κατακτώντας νίκες στις 24 ώρες του Le Mans, στο γκραν πρι του Μονακό και στο Indy 500, κάτι που ουδείς άλλος οδηγός έχει καταφέρει έως τώρα! Δυστυχώς, η καριέρα του στον μηχανοκίνητο αθλητισμό διακόπηκε τραγικά, όταν ο ίδιος, μαζί με άλλα πέντε μέλη της ομάδας, έχασαν τη ζωή τους σε αεροπορικό δυστύχημα.

Tom Kristensen 

Είναι δύσκολο να κοιτάξεις τον Tom Kristensen και να μη δεις έναν από τους σπουδαιότερους οδηγούς που έζησαν ποτέ. Όπως πολλοί άλλοι μεγάλοι, ο Δανός ανέβηκε στην ιεραρχία, κατακτώντας νίκες στις ιαπωνικές και γερμανικές σειρές Formula 3, καθώς και στη Formula 3000, στο βρετανικό πρωτάθλημα Touring Car και στο DTM. Το 1997 ο Kristensen συμμετείχε για πρώτη φορά στις 24 Ώρες του Le Mans, όπου είχε έξι διαδοχικές νίκες και στη συνέχεια άλλες τρεις, κάνοντας συνολικά εννέα νίκες-ρεκόρ και τρώγοντας το παρατσούκλι «Mr. Le Mans». Ο Kristensen κατέχει, επίσης, ρεκόρ για τις περισσότερες νίκες σε άλλους κορυφαίους αγώνες αντοχής, όπως οι 12 Ώρες του Sebring, όπου έχει μισή ντουζίνα νίκες.

Niki Lauda 

Λάτρης των αεροπλάνων και παγκοσμίου φήμης οδηγός της F1, ο Niki Lauda είχε μια επιτυχημένη, αν και ταραχώδη καριέρα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό.

Ο μοναδικός οδηγός που κέρδισε ποτέ το πρωτάθλημα της Formula 1 πίσω από το τιμόνι τόσο μιας McLaren όσο και μιας Ferrari, ο Lauda κατέκτησε συνολικά τρεις τίτλους στη F1, τον πρώτο από τους οποίους πέτυχε το 1975. Την επόμενη χρονιά, στο Γερμανικό GP, ένα ατύχημα λίγο έλειψε να του στερήσει τη ζωή, αν και λιγότερο από δύο μήνες αργότερα, και με τα σοβαρά εγκαύματα να μην έχουν επουλωθεί, επέστρεψε στη Ferrari του στο Ιταλικό GP για να συνεχίσει τη μάχη με τον James Hunt.

Colin McRae 

Με 25 νίκες στο WRC, ο τολμηρός McRae κατείχε το ρεκόρ για τις περισσότερες νίκες μέχρι να τον… προσπεράσουν οι Carlos Sainz, Marcus Gronholm και οι δύο Sebastien (Loeb και Ogier). Οι επιδόσεις του McRae με την ομάδα της Subaru επέτρεψαν στην ομάδα να κερδίσει τον τίτλο των Κατασκευαστών τρεις συνεχόμενες φορές το 1995, το 1996 και το 1997. Μετά από μια τετραετή θητεία στην ομάδα της Ford, όπου ο McRae κέρδισε εννέα αγώνες, μετακόμισε στη Citroën το 2003, όπου, παρά το γεγονός ότι δεν κέρδισε κανέναν αγώνα, τη βοήθησε να κερδίσει τον πρώτο της τίτλο Κατασκευαστών.

Carlos Sainz 

Γνωστός ως «El Matador», ο Carlos Sainz είναι ένας ζωντανός θρύλος των αγώνων ράλλυ. Πήρε τον πρώτο του τίτλο στο WRC για την Toyota το 1990, πριν επαναλάβει το κατόρθωμα το 1992. Και παρ΄όλο που κέρδισε μόνο δύο τίτλους στο WRC, δεν το έβαλε ποτέ κάτω.

Πρόσφατα ο Sainz αγωνίστηκε στο Ράλλυ Ντακάρ, όπου κέρδισε επίσης τρεις φορές, το 2010 με τη Volkswagen, το 2018 με την Peugeot και το 2020 με τη MINI. Ο πρώτος μη Σκανδιναβός οδηγός που κέρδισε ποτέ το Ράλλυ 1.000 Λιμνών της Φινλανδίας!

Michael Schumacher

Για πολλούς, ο GOAT της Formula 1. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ο Γερμανός οδηγός βρισκόταν στην ακμή του, κατέκτησε συνολικά επτά τίτλους και πανηγύρισε 91 νίκες, τις περισσότερες από κάθε άλλον πιλότο, πριν εμφανιστεί στα πάντοκ ο… τυφώνας Hamilton! Έπαιξε, επίσης, καθοριστικό ρόλο στο να βοηθήσει να αλλάξουν τα πράγματα στη Ferrari, η οποία, πριν από τον Schumacher δεν είχε κερδίσει τίτλο από το 1979.

Ayrton Senna 

Ο Ayrton Senna θεωρείται από πολλούς ως ένας από, αν όχι ο σπουδαιότερος οδηγός που πέρασε ποτέ από το άθλημα. Όπως πολλοί κορυφαίοι οδηγοί, η καριέρα του Senna στον μηχανοκίνητο αθλητισμό ξεκίνησε από το καρτ, προτού ανεβεί στην ιεραρχία του κόσμου της αυτοκίνησης για να γίνει ένας πραγματικός θρύλος. Ο Senna είχε μια λαμπρή καριέρα στη Formula 1 που περιελάμβανε δεκάδες νίκες και ένα τρίο τίτλων πρωταθλήματος από τις περισσότερες από 160 συμμετοχές του σε αγώνες της F1. Ένα από τα πιο εμβληματικά αγωνιστικά ονόματα όλων των εποχών, είχε, δυστυχώς, ένα απροσδόκητο τέλος στην καρποφόρα καριέρα του στη Formula 1, την Πρωτομαγιά του 1994 στην Ίμολα. Ήταν μόλις 34 ετών…

Alain Prost

Ο Alain Marie Pascal Prost είναι άλλος ένας θρυλικός Γάλλος οδηγός, με ιστορική καριέρα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό.

Αφού ανακάλυψε το καρτ στην εφηβεία του, ο Alain ανέβηκε στην ομάδα της McLaren στο πρωτάθλημα της F1 σε ηλικία 24 ετών το 1980, όπου αργότερα θα στεφόταν πρωταθλητής τις σεζόν 1985, 1986, 1989 και 1993.

Με περισσότερες από 50 νίκες σε γκραν πρι, ο Prost κατείχε το ρεκόρ για τις περισσότερες νίκες σε GP από το 1987, με το ρεκόρ να παραμένει για περισσότερο από μία δεκαετία.

Η περαιτέρω εδραίωση της θέσης του ως πραγματικού θρύλου στην πίστα ήταν η βράβευσή του με το «Παγκόσμιο Αθλητικό Βραβείο του Αιώνα» στην κατηγορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Gilles Villeneuve

Ο Gilles Villeneuve κέρδισε μόνο έξι από τα 67 γκραν πρι στα οποία έλαβε μέρος και δεν έχει ούτε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στο όνομά του. Η ιστορία, όμως, ξεπερνά τους αριθμούς και θα θυμάται τον μικροσκοπικό Γαλλοκαναδό ως έναν από τους μεγαλύτερους οδηγούς που πέρασαν από το σπορ. Ίσως η καλύτερη στιγμή του Villeneuve ήταν η επίδοσή του στο γκραν πρι του Watkins Glen το 1979. Ο teammate του στη Ferrari, Jody Scheckter, ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής, ήταν σίγουρος ότι θα ήταν άνετα ταχύτερος, μέχρι που κοίταξε τα δεδομένα που έδειχναν ότι ο Villeneuve ήταν πάνω από 9,5 δευτερόλεπτα πιο γρήγορος. Ένα τρομακτικό ατύχημα στις κατατακτήριες δοκιμές του βελγικού γκραν πρι του 1982 στοίχισε τελικά τη ζωή στον Villeneuve. Μιλώντας στην κηδεία του, ο Scheckter είπε: "Θα μου λείψει ο Gilles για δύο λόγους. Πρώτον, ήταν ο ταχύτερος οδηγός στην ιστορία των αγώνων αυτοκινήτου. Δεύτερον, ήταν ο πιο γνήσιος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ".

René Arnoux

Ο René Arnoux στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν ένας από τους ταχύτερους οδηγούς της Formula 1 της γενιάς του. Τόσο γρήγορος σε έναν γύρο, όσο κανείς άλλος και ένας εν δυνάμει παγκόσμιος πρωταθλητής. Κέρδισε επτά από τα 149 Γκραν Πρι στα οποία συμμετείχε.

Ντροπαλός και κλειστός σε ένα άθλημα γεμάτο εξωστρεφείς ανθρώπους, ο Arnoux κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula Renault το 1973 και το 1975 με μια εργοστασιακή Martini. Έκανε, επίσης, το ντεμπούτο του στη Formula 2 στη Vallelunga το 1974 οδηγώντας μια Elf Alpine A367-BMW και αποχώρησε από τη Formula 2 αγωνιζόμενος την τελευταία χρονιά με την Alpine. .

Η φήμη του ως ενός εκ των ταχυτέρων στη F1 επιβεβαιώθηκε με τις νίκες του στις αρχές της σεζόν στα GP της Βραζιλίας και της Νότιας Αφρικής το 1980. Αλλά ήταν στις κατατακτήριες δοκιμές που ο Arnoux ήταν ο πρωταγωνιστής, με τρεις διαδοχικές pole εκείνην τη χρονιά, ενώ άλλες τέσσερις κατά τη διάρκεια του 1981 και πέντε το 1982 υπογράμμισαν την ικανότητά του σε έναν μόνο γύρο.

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΟΖΙΕ

Ο Σεμπαστιάν Οζιέ (γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1983, Gap, Hautes-Alpes, Γαλλία) είναι ένας οδηγός αγώνων ράλι της Toyota Gazoo Racing WRT στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι, με συνοδηγό του Julien Ingrassia. Είναι κάτοχος του Πρωταθλήματος Οδηγών του WRC 7 φορές (2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018 και 2020). Με 53 νίκες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι και 7 WRC (6 συνεχόμενους) τίτλους, είναι ο δεύτερος πιο επιτυχημένος οδηγός του WRC, μετά από τον πρώην ομόσταβλό του στη Citroën WRC Σεμπαστιάν Λεμπ (9 τίτλοι). Ο Οζιέ είναι παντρεμένος με τη Γερμανίδα τηλεοπτική παρουσιάστρια Andrea Kaiser και από το καλοκαίρι του 2016 έχει έναν γιο.

Καριέρα στα Ράλι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα χρόνια (2005-2007)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η καριέρα του Οζιέ στα Ράλι ξεκίνησε το 2005, όταν κέρδισε το Rallye Jeunes και ανταμείφθηκε με μια θέση στο Peugeot 206 Cup της επόμενης περιόδου. Από το ξεκίνημα συνεργάζεται με τον Ζιλιάν Ινγκρασιά. Κατέκτησε μια θέση στο βάθρο στο Terre des Cardabelles και την έκτη θέση στο πρωτάθλημα μαζί με το βραβείο του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου. Το 2007, ο Οζιέ κέρδισε το Peugeot 206 Cup με τέσσερις νίκες (Diois, Langres, Causses, Touquet) και δύο δεύτερες θέσεις (Αλσατία-Vosges, Limousin). Κέρδισε επίσης το Rallye Hivernal des Hautes-Alpes. Τον Απρίλιο του 2007, πήρε μέρος στο πρώτο του περιφερειακό ράλι (Rallye du Quercy) τερματίζοντας στην τρίτη θέση με ένα Peugeot 206 XS. Ο Ogier έλαβε το βραβείο Espoir Echappement de l'année, ένας τιμητικός τίτλος από επαγγελματίες και οπαδούς, μπαίνοντας στη λίστα με τους Ντιντιέ Οριόλ, Φρανσουά Ντελεκούρ και Σεμπαστιάν Λεμπ. 

Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (2008)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρωταθλητής JWRC[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τη σεζόν του 2008, ο Οζιέ είχε πλήρη συμμετοχή στο Junior World Rally Championship, οδηγώντας ένα Citroën C2 Super 1600-class για την Equipe de France FFSA.

Ο Οζιέ έκανε το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι στο Ράλι Μεξικό του 2008, κερδίζοντας την πρώτη του νίκη στο JWRC, και έγινε ο πρώτος από αυτή την κατηγορία που κατακτά πόντο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι χάρη στην όγδοη θέση της γενικής. Κέρδισε και πάλι στην Ιορδανία: μετά από απώλεια τεσσάρων λεπτών λόγω μηχανικής βλάβης, επέστρεψε δυναμικά, και τελικά πήρε τη νίκη, όταν ο πρωτοπόρος βγήκε από το δρόμο.

Μετά από αυτή τη δεύτερη διαδοχική νίκη, εγκατέλειψε από το Ράλι Σαρδηνίας με σπασμένη κρεμαγιέρα. Ωστόσο, επανεκκίνησε χάρη στο SupeRally και τερμάτισε πέμπτος. Ο Οζιέ κατέκτησε ακόμα μία νίκη στην κατηγορία στη Γερμανία. Στη συνέχεια κυριάρχησε στο Ράλι Καταλονίας γράφοντας τους περισσότερους ταχύτερους χρόνους, αλλά βγήκε εκτός από το δρόμο κατά τη διάρκεια του τελευταίου σκέλους.^[4] Μετά από μια προσεκτική αρχή στον εντός έδρας αγώνα, στο Tour de Corse, Ο Οζιέ κατέκτησε το Παγκόσμια πρωτάθλημα Junior, τερματίζοντας εκεί δεύτερος. Η πρώτη συμμετοχή στο WRC και ο πρώτος ταχύτερος χρόνος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την κατάκτηση του τίτλου στο JWRC, ο Οζιέ επιβραβεύτηκε με την πρώτη του συμμετοχή με αυτοκίνητο Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι, ένα Citroën C4, στο βρετανικό ράλι. Εξέπληξε τους πιο έμπειρους οδηγούς, κερδίζοντας την πρώτη ειδική διαδρομή στον πάγο και λαμβάνοντας την πρωτοπορία^[5] για το πρώτο του ράλι στο WRC. Με το πλεονέκτημα της σειράς εκκίνησής του, κράτησε το προβάδισμα μέχρι την πέμπτη ειδική, πριν χάσει χρόνο λόγω ενός μηχανικού προβλήματος. Τελικά έχασε μια πολύ καλή όγδοη θέση τη δεύτερη μέρα.^[6]

Citroën (2009-2011)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

2009: 1η πλήρης σεζόν στο WRC (1ο βάθρο) και νίκη στο Μόντε Κάρλο (IRC)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιανουάριο του 2009, ο Οζιέ έκανε μία εμφάνιση στο Intercontinental Rally Challenge, στο Ράλι Μόντε Κάρλο. Κέρδισε τη διάσημη εκδήλωση στον πρώτο του αγώνα με ένα Peugeot 207 S2000.^[7]

Για τη σεζόν του 2009, ο Οζιέ υπέγραψε στο WRC επωφελούμενος τον τίτλο του στο JWRC. Κατά την έναρξη της σεζόν, θα έπρεπε να λάβει μέρος στους πρώτους έξι γύρους του παγκοσμίου πρωταθλήματος με το C4 WRC της δορυφορικής ομάδας της Citroën, και ότι το υπόλοιπο της σεζόν θα εξαρτιόταν από τα αποτελέσματα του. Παρά τα όποια λάθη, οι εμφανίσεις του έσπρωξε την ομάδα στο να συνεχίσει μαζί του για το υπόλοιπο της σεζόν. Στο Ράλι Ακρόπολις, ο Οζιέ ανέβηκε για πρώτη φορά στο βάθρο, τερματίζοντας δεύτερος πίσω από τον Mikko Hirvonen.^[8]

2010: 2η πλήρης σεζόν στο WRC (1η νίκη)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιανουάριο του 2010, ο Σεμπαστιάν πήρε μέρος και πάλι στο Rallye Monte-Carlo με ένα Peugeot 207 S2000. Μετά την απώλεια δύο λεπτών βγαίνοντας εκτός δρόμου στην έναρξη του αγώνα (σε χιόνι που έβαλαν ορισμένοι θεατές), στη συνέχεια, έγραψε αρκετούς γρήγορους χρόνους στις ειδικές και μείωσε στα 45 δευτερόλεπτα από τον πρωτοπόρο Μίκο Χίρβονεν (Mikko Hirvonen), αλλά τελικά εγκατέλειψε την τελευταία ημέρα με πρόβλημα στον εναλλάκτη.

Καθώς το Monte-Carlo, ήταν ακόμα μέρος του προγράμματος του IRC, η σεζόν του Οζιέ το 2010 ξεκίνησε στη Σουηδία με τον πρώτο γύρο του WRC. Ο Γάλλος συνέχισε στη Citroën Junior Team με τον παγκόσμιο πρωταθλητή της Φόρμουλα 1 το 2007, Kimi Raikkonen, ως τον νέο ομόσταβλό του. 

Πήρε την πέμπτη θέση στη Σουηδία μετά από μια καλή απόδοση και ανέβηκε για δεύτερη φορά στο βάθρο στο Μεξικό μετά από μονομαχία με τον Petter Solberg μέχρι την τελευταία στιγμή. Στην Ιορδανία, είχε εξαιρετικό ξεκίνημα και ήταν δεύτερος στην κατάταξη μετά τα δύο πρώτα σκέλη, ωστόσο μετά από εντολές της ομάδας αναγκάστηκε να δεχτεί αρκετά λεπτά της ποινής λόγω καθυστέρησης στον έλεγχο χρόνου. Ακόμα και έτσι κατέληξε στην έκτη θέση. Στην Τουρκία, ο Οζιέ προηγούταν μετά από έντεκα ειδικές, πριν χάσει τρία λεπτά ύστερα από ένα κλατάρισμα στην SS15, τερματίζοντας τελικά τέταρτος. Στο Ράλι της Νέας Ζηλανδίας, ήρθε ακόμη πιο κοντά στην παρθενική του νίκη, καθώς ήταν πρώτος πριν από την τελευταία ειδική, αλλά είχε τετ α κε τρεις στροφές πριν το τέλος και έχασε τη νίκη από τον Λάτβαλα για 2,4 δευτερόλεπτα (τρίτη μικρότερη διαφορά στην ιστορία).

Ο Οζιέ κατέκτησε την παρθενική του νίκη στο WRC στον επόμενο αγώνα, το Ράλι της Πορτογαλίας. Διατήρησε το μομέντουμ των εμφανίσεών του στην Τουρκία και τη Νέα Ζηλανδία, ανοίγοντας προβάδισμα 45 δευτερόλεπτα από τον Λεμπ, που «σκούπιζε» τις ειδικές από την πρώτη μέρα. Αν και ο Λεμπ μείωσε, ο Οζιέ δεν έκανε λάθος και τελικά τον νίκησε για 8 δευτερόλεπτα. Μετά κέρδισε το Rally della Lanterna στην Ιταλία, μια έκτακτη εμφάνιση για να αποκτήσει εμπειρία στην άσφαλτο, καθώς πλέον ένιωθε περισσότερη αυτοπεποίθηση στο χώμα. Δεδομένων των σταθερών αποτελεσμάτων, του πνεύματος της ομάδας και των κακών αποτελεσμάτων του Ντάνι Σόρδο, η Citroën προωθεί τον Οζιέ στην εργοστασιακή ομάδα για τα υπόλοιπα τρία χωμάτινα ράλι της σεζόν. Στη συνέχεια, ο Σόρδο αντικαθιστά τον Οζιέ στην ομάδα junior. ^[9] 

Αυτό αποδείχθηκε μια συνετή απόφαση, αφού ο Οζιέ πήρε τη δεύτερη θέση στη Φινλανδία, μπροστά από τον Λεμπ, ενώ ήταν 4ος και 3ος πίσω από Σόρδο και Λεμπ στην άσφαλτο (στη Βουλγαρία και τη Γερμανία). Πήρε τη δεύτερη νίκη του στο WRC στο Ράλι Ιαπωνίας μετά από μια συναρπαστική μονομαχία με τον Πέτερ Σόλμπεργκ και εντυπωσίασε με την ικανότητα του να προσαρμόζει γρήγορα τον εαυτό του σε ένα ράλι που δεν είχε αγωνιστεί στο παρελθόν.

2011: Επίσημος οδηγός της Citroën[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οζιέ συνέχισε την εξέλιξη, το 2011. Ύστερα από τις παραστάσεις του το 2010, του δόθηκε το αυτοκίνητο της εργοστασιακής ομάδας της Citroën για την πλήρη σεζόν του 2011, σε αντικατάσταση του Ντάνι Σόρδο. Όπως του είχαν υποσχεθεί, αντιμετωπίστηκε ισότιμα με τον Σεμπαστιάν Λεμπ, και οι θαυμαστές περίμεναν μια μεγάλη μάχη για τον τίτλο.

Το DS3 WRC δεν έκανε το αναμενόμενο ντεμπούτο του στη Σουηδία, ωστόσο ο Οζιέ (4ος) νίκησε τον Λεμπ (6ος), και, επίσης, έγινε ο πρώτος οδηγός που κέρδισε μια Power Stage. 

Η μάχη εξελίχθηκε σε μονομαχία στο Μεξικό, όπου ο Οζιέ ξεκίνησε την τελευταία ημέρα ως πρωτοπόρος πριν βγει εκτός δρόμου. Κέρδισε στα επόμενα δύο ράλι σε Πορτογαλία και Ιορδανία, με δύο δέκατα τον Jari-Matti Latvala, έσπασε το ρεκόρ νίκης με τη μικρότερη διαφορά. 4ος στη Σαρδηνία, έφτασε κοντά σε ακόμα μια νίκη στην Αργεντινή: ενώ ξεκίνησε το τελευταίο σκέλος με 43.7" πλεονέκτημα από τον Χίρβονεν, ρόλαρε και αυτό τον οδήγησε στο να χάσει τη νίκη στην τελευταία ειδική διαδρομή. Τερμάτισε στην τρίτη θέση πίσω από τον Σεμπαστιάν Λεμπ και τον Mikko Hirvonen. Ο Οζιέ διεκδίκησε τη νίκη στο Ράλλυ Ακρόπολις, αλλά η σχέση του με τον Λεμπ επιδεινώθηκε. Ακολουθώντας μια κλασική στρατηγική στο WRC, ο Γάλλος επιβράδυνε το Σάββατο το απόγευμα για να αναγκάσει τον team-mate του να ανοίγει το δρόμο την επόμενη μέρα. Για να το πετύχει αυτό, βασίστηκε στους χρόνους του Λεμπ που του αποστέλλονταν από την ομάδα, ενώ λόγω τεχνικού προβλήματος ο πρωταθλητής δεν λάμβανε τις ίδιες πληροφορίες. 

Το ράλι κατέληξε σε μια αμφιλεγόμενη ατμόσφαιρα, καθώς ο Λεμπ δυσκολευόταν να δεχθεί να σαρώνει το δρόμο σε αυτές τις χωμάτινες ειδικές. Ο Λεμπ επανήλθε στη Φινλανδία, ενώ ο Οζιέ τελείωσε στην τρίτη θέση μετά από ένα κλατάρισμα κατά τη διάρκεια της τελευταίας ημέρας. Η ένταση μεταξύ των δύο οδηγών της Citroën κορυφώθηκε στη Γερμανία, όπου ο Λεμπ δεν είχε ηττηθεί ποτέ. 

Πριν την έναρξη του αγώνα, ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής ανακοίνωσε την επέκταση του συμβολαίου του με τη Citroën μέχρι το τέλος του 2013. Σε αυτό το πλαίσιο, η εταιρία επέβαλε εντολές στο τέλος του πρώτου σκέλους, ενώ ο Λεμπ και ο Οζιέ χωρίζονταν με μόλις 7 δευτερόλεπτα και έχοντας μεγάλη διαφορά από τους αντιπάλους τους. Ήταν μια όμορφη μάχη και ο Σεμπαστιάν Οζιέ δεν δέχτηκε να θυσιαστεί τόσο νωρίς και με τέτοιο ασεβή τρόπο. Αυτό είπε και δημοσίως, δίνοντας αφορμή για μια τεράστια διαμάχη.^[10] Η νίκη τελικά πήγε σε αυτόν, καθώς ο Λεμπ είχε κλαταρισμένο ελαστικό.

Στην Αυστραλία, ο Οζιέ δεν κατάφερε να πιέσει τον Λεμπ, βγαίνοντας εκτός δρόμου αφού έκανε λάθος, όπως και κατά την πρώτη ημέρα. 

Μετά από ένα συναρπαστικό ανέβασμα στην κατάταξη, που τον έφερε μέχρι την ένατη θέση και κοντά στην όγδοη, η ομάδα του ζήτησε να επιβραδύνει στο τέλος του αγώνα και να αφήσει τον team-mate του να περάσει και να πάρει έναν πόντο για το πρωτάθλημα. Πήρε την εθελοντική ποινή του και σταμάτησε στην άκρη του δρόμου για περίπου δέκα λεπτά. Ωφελημένος επίσης από τα team orders ήταν ο Mikko Hirvonen που κέρδισε το ράλι και ως εκ τούτου, έγινε σοβαρός υποψήφιος του τίτλου, έχοντας 8 πόντους λιγότερους από τον Λεμπ. Ο Οζιέ πήρε μια πειστική νίκη στο Rallye de France. Αφού ο Λεμπ εγκατέλειψε λόγω τεχνικού προβλήματος, αντιστάθηκε στην πίεση του Ντάνι Σόρδο και του Petter Solberg και πήρε τον μέγιστο αριθμό πόντων για την ομάδα. Επέστρεψε στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος Οδηγών αφήνοντας την Αλσατία όντας 3 πόντους μακριά από τον Σεμπαστιάν Λεμπ και τον Μίκο Χίρβονεν. 

Δύο γύρους πριν το τέλος της σεζόν, το πρωτάθλημα που φαινόταν να είναι ανοιχτό, αλλά ο Λεμπ κατέκτησε τελικά τον τίτλο. Μετά από ένα πρόβλημα στον κινητήρα στην Ισπανία και ένα ατύχημα στη Μεγάλη Βρετανία, ο Σεμπαστιάν Οζιέ τελείωσε το πρωτάθλημα στην τρίτη θέση με πέντε νίκες (όσες και ο Σεμπαστιάν Λεμπ) και τέσσερις πρωτιές σε Power Stage (το καλύτερο ποσοστό της σεζόν). Η τεταμένη σχέση με τους επικεφαλής της Citroën οδήγησε στην απομάκρυνσή του, η οποία ανακοινώθηκε επίσημα στις 16 Νοεμβρίου. Αντικαταστάθηκε από τον Μίκο Χίρβονεν.

2012: Μία νέα ιστορία με τη Volkswagen[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 23 Νοεμβρίου 2011, η Volkswagen ανακοίνωσε την τριετή συνεργασία της με τον Σεμπαστιάν Οζιέ και τον συνοδηγό του Ζιλιάν Ινγκρασιά. Έγιναν το επίσημο πλήρωμα της ομάδας που θα ηγηθεί της Volkswagen στο WRC, που έχει προγραμματιστεί για το 2013.  Η σεζόν του Οζιέ το 2012 ξεκίνησε στο Rallye Monte-Carlo, όπου έθεσε κάποιους καλούς χρόνους, αν και το Skoda Fabia S2000 ήταν λιγότερο ανταγωνιστικό από εκείνα του WRC που μάχονταν για τη νίκη. Αλλά στη 10η ειδική, βγήκε εκτός δρόμου σε ένα κομμάτι με έκτη σχέση στο κιβώτιο. Βγήκε σώος, αλλά ο συνοδηγός του τραυματίστηκε ελαφρά. Πριν από τη συντριβή, ο Οζιέ ήταν 6ος στη γενική κατάταξη του αγώνα.

Στο Ράλι Σουηδίας, ο Οζιέ πήρε την 11η θέση με τέσσερα λεπτά διαφορά από τον Per-Gunnar Andersson, ο πρωταθλητής στο S2000. Ο Οζιέ πήρε τους πρώτους πόντους της σεζόν και τους πρώτους για τη Volkswagen Motorsport με την όγδοη θέση στο Ράλι Μεξικού. ΣτηΝ Σουηδία και στο Μεξικό, δυσκολεύτηκε πολύ, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους της κατηγορίας S2000 και ως εκ τούτου έπρεπε να σαρώνει τους δρόμους. Αυτό άλλαξε στο Ράλι Πορτογαλίας και η κατάσταση έγινε πιο δίκαιη. Στη συνέχεια, πήρε μια σειρά από βαθμούς και τακτικά συναγωνιζόταν εναντίον οδηγών του WRC. Το καλύτερο αποτέλεσμα ήρθε στη Σαρδηνία, όπου πήρε την πέμπτη θέση – το καλύτερο αποτέλεσμα από ένα αυτοκίνητο S2000.

2013: Πρώτος Παγκόσμιος Τίτλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παράλληλα με τη σεζόν του 2012 με το Skoda Fabia S2000, ο Σεμπαστιάν Οζιέ ακολούθησε ένα έντονο πρόγραμμα δοκιμών για την ανάπτυξη του Volkswagen Polo R WRC και προετοιμάζει το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα. Ξεκινώντας στο Μονακό, στο τέλος του 2012, το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο για τον πρώτο γύρο της σεζόν του 2013 στο Rallye Monte Carlo. Παρά το ότι ήταν καινούργιο αυτοκίνητο και τις άστατες καιρικές συνθήκες, ο Οζιέ τερμάτισε στη δεύτερη θέση. Ακουγόταν σαν ένα ιδανικό ξεκίνημα, μια ανακούφιση που επιβεβαίωσε το πολλά υποσχόμενο επίπεδο του Polo.^[11]

Η σεζόν του 2013 συνεχίστηκε με το Ράλι Σουηδίας, όπου ο Οζιέ έγινε ο δεύτερος μη-Νορδικός νικητής από τη δημιουργία του το 1950, μετά τη νίκη του Λεμπ το 2004. Η νίκη στη Σουηδία ήταν επίσης η παρθενική για το Polo R WRC. Πρόσθεσε 3 επιπλέον πόντους με τη νίκη στην Power Stage και πήρε το προβάδισμα στο πρωτάθλημα. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Στη συνέχεια, πήρε τη νίκη στο Μεξικό, κερδίζοντας 16 ειδικές από τις 23 και ακόμα μία Power Stage. Το ίδιο πάλι στην Πορτογαλία, όπου και τελείωσε με περισσότερα από 3 λεπτά διαφορά από τον δεύτερο Μίκο Χίρβονεν. 

Στην Αργεντινή, είχε προβλήματα με το χειρόφρενο και ο Οζιέ έχασε χρόνο σε μια λασπωμένη ευθεία, η οποία του κόστισε την πρωτοπορία του αγώνα. Αφού νικητής ήταν ο Λεμπ, ο Οζιέ εξασφάλισε κάποιους πολύτιμους βαθμούς με τη δεύτερη θέση. Η κακή τύχη επέστρεψε και πάλι στην Ελλάδα, όπου και έχασε τις πιθανότητές του να κερδίσει από την SS1, με ένα κλατάρισμα και πρόβλημα στην τροφοδοσία καυσίμου. Χάρη στο Rally 2, κατάφερε να φτάσει στη δέκατη θέση και πήρε τους τρεις βαθμούς μπόνους από την Power Stage.

Ο Σεμπαστιάν Οζιέ επέστρεψε στην κορυφαία θέση του βάθρου στην Ιταλία, νικώντας τον Thierry Neuville και τον Jari-Matti Latvala. Για πρώτη φορά στην καριέρα του κυριάρχησε σε ένα ράλι από την πρώτη ειδική μέχρι το τέλος. Επίσης, πήρε άλλη μια νίκη στην Power Stage.

Η νικητήρια φόρμα του συνεχίστηκε στη Φινλανδία, παρά τον τραυματισμό του ώμου του συνοδηγού του. Πήρε την πρώτη νίκη της καριέρας του σε αυτό το ράλι, κερδίζοντας περισσότερες από τις μισές ειδικές – και ιδίως τη θρυλική Ouninpohja που έσπασε το ρεκόρ. Με δύο ακόμα βαθμούς από την Power Stage, επέκτεινε το προβάδισμά του στην κορυφή της βαθμολογίας του παγκοσμίου πρωταθλήματος.^[12]

Στη Γερμανία, ο Σεμπαστιάν Οζιέ είχε ήδη μια (μικρή) ευκαιρία για να εξασφαλίσει τον τίτλο. Ωστόσο έσπασε την εμπρός αριστερή ανάρτηση χάνοντας ένα σημείο φρεναρίσματος κατά το πρώτο σκέλος. Πίσω στο δρόμο την επόμενη μέρα, ανέβηκε από την 47η στην 17η θέση και πήρε άλλη νίκη στην Power Stage. Με τον Thierry Neuville δεύτερο και τον Jari-Matti Latvala έβδομο, ο Οζιέ ήρθε πιο κοντά στον τίτλο. Στην Αυστραλία είχε πραγματικές πιθανότητες να γίνει πρωταθλητής. Ωστόσο, παρά τον εκπληκτικό αγώνα, με 19 νίκες σε 22 ειδικές, έχασε τον τίτλο στην τελευταία ειδική: Αφού ο Χίρβονεν είχε κλαταρισμένο ελαστικό, ο Neuville πήρε τη δεύτερη θέση και ο Ogier ως εκ τούτου, δεν κατέκτησε εκεί τον τίτλο για έναν πόντο.^[13]

Τελικά τον κατέκτησε στην πρώτη ειδική του Ράλι Γαλλίας (που έτυχε να είναι η Power Stage), γιατί ο δεύτερος Thierry Neuville, δεν μπορούσε να πιάσει πια τον Γάλλο, ακόμη και αν κέρδιζε το ράλι.^[14] Ο Γάλλος τελείωσε τη σεζόν με κάποιες νίκες ακόμα στη Γαλλία, την Ισπανία και, για πρώτη φορά στην καριέρα του, την Ουαλία. Τελείωσε τη σεζόν με 9 νίκες, 11 βάθρα, 111 ειδικές διαδρομές (46,83% της σεζόν!), 7 Power Stage και 28 συνολικά βαθμούς από αυτή τη διαδικασία και συνολικά 290 βαθμούς στο πρωτάθλημα, που αποτελεί ρεκόρ για το WRC.

2014: Ο δεύτερος τίτλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σεμπαστιάν Οζιέ θεωρεί ότι έναν τίτλο είναι πιο δύσκολο να τον υπερασπιστείς από το να τον κερδίσεις. Ωστόσο, η νίκη του στο Rallye Monte-Carlo επιβεβαίωσε την ηγετική του θέση στο WRC κατά την έναρξη της σεζόν του 2014.^[15] Σε αντίθεση με το 2009, αυτό το θρυλικό ράλι ήταν μέρος του WRC, κάνοντάς το μια πολύ ξεχωριστή στιγμή για τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή. Παρά τη λάθος επιλογή ελαστικών την πρώτη μέρα, εντυπωσίασε αναρριχόμενος στην κατάταξη και μπήκε στο Μονακό ως νικητής. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι η έναρξη δόθηκε στη γενέτειρά του Gap και το πρώτο μέρος του αγώνα ήταν πίσω στο Hautes-Alpes.

Ο Οζιέ έκανε ένα λάθος κατά τη διάρκεια του Ράλι Σουηδίας χτυπώντας ένα σωρό από χιόνι, ενώ προηγούταν και έπεσε στην 20η θέση. Η αποφασιστικότητά του τον οδήγησε τελικά στην 6η θέση. Η εκδίκηση ήρθε στο Ράλι Μεξικό. Πήρε το προβάδισμα στο πρώτο σκέλος και αύξησε τη διαφορά του μέχρι το τέλος. Κέρδισε επίσης την Power Stage και πήρε την πρωτοπορία του πρωταθλήματος από τον Λάτβαλα. Κατάφερε να αυξήσει τη διαφορά του από τον team-mate του στον επόμενο γύρο, το Ράλι Πορτογαλίας. Πήρε τη νίκη και κέρδισε την Power Stage και πάλι, ενώ ο Λάτβαλα βγήκε από το δρόμο. Το Ράλι Πορτογαλίας ήταν και πάλι συνώνυμο της νίκης για τον Γάλλο - η τέταρτη στον συγκεκριμένο γύρο, που τον έφερε πιο κοντά στο ρεκόρ του Markku Alen με πέντε επιτυχίες. Αντίθετα το Ράλι Αργεντινής είναι ένα από τα σπάνια ράλι της σεζόν (με το Ράλι Πολωνίας), όπου δεν έχει κερδίσει ποτέ. Σε πολύ δύσκολες συνθήκες, πήρε τη δεύτερη θέση και την Power Stage. Επέστρεψε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στην Ιταλία,^[16], παρά το δύσκολο πρώτο σκέλος, στο οποίο σάρωνε το δρόμο. Στην Πολωνία, κέρδισε τόσο το ράλι όσο και την Power Stage, φτιάχνοντας προβάδισμα 50 πόντων στο πρωτάθλημα.

Στη Φινλανδία, πήρε τους πόντους της δεύτερης θέσης και πήρε άλλη μια νίκη σε Power Stage.Το προβάδισμά του στο πρωτάθλημα ήταν αμετάβλητο μετά τον επόμενο γύρο, στο Ράλι Γερμανίας, όπου Οζιέ και Λάτβαλα βγήκαν εκτός δρόμου. Ωστόσο στη Volkswagen ήταν σίγουροι ότι ο τίτλος των Οδηγών θα κατακτιόταν από έναν από τους οδηγούς της. Η γερμανική ομάδα εξασφάλισε τον τίτλο των Κατασκευαστών στον επόμενο γύρο, στην Αυστραλία, με τον Οζιέ να επιστρέφει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. 

Η πρώτη προσπάθεια για την εξασφάλιση του πρωταθλήματος απέτυχε όμως, καθώς δε μπόρεσε να διεκδικήσει τη νίκη με το πρόβλημα στο κιβώτιο ταχυτήτων κατά την έναρξη του Ράλι Γαλλίας. Παρά το χαμένο χρόνο, κατάφερε να εξασφαλίσει την Power Stage. Η ανακούφιση ήρθε στη δεύτερη προσπάθεια, στην Καταλονία. Καθώς κέρδισε τον προτελευταίο γύρο της σεζόν, ο Σεμπαστιάν Οζιέ και ο Ζιλιάν Ινγκρασιά εξασφάλισαν το δεύτερο τίτλο.^[17] Ο Οζιέ έγινε ο όγδοος οδηγός που έφτασε τις δύο κατακτήσεις και ο τέταρτος που το κατάφερε δύο χρόνια στη σειρά. Ο Ινγκρασιά είναι ο μοναδικός Γάλλος συνοδηγός με δύο στέμματα. Ο Γάλλος τελείωσε τη σεζόν με στυλ με μια νίκη στην Ουαλία. Με 8 νίκες, 10 βάθρα και 94 ειδικές διαδρομές, ο Οζιέ είχε 49 βαθμούς διαφορά στην τελική βαθμολογία.

Η Volkswagen ανανέωσε το συμβόλαιο του Σεμπαστιάν Οζιέ αλλά και των υπόλοιπων πληρωμάτων.^[18]

2015: Ο Οζιέ συνεχίζει να κερδίζει[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2015, Οζιέ και Ινγκρασιά κέρδισαν τον πρώτο γύρο της σεζόν, το Rallye Monte-Carlo. Το νέο Polo R WRC ήταν αμέσως επιτυχημένο παρά την επιστροφή, για έναν αγώνα, του Σεμπαστιάν Λεμπ.

Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής πέρασε μπροστά με άλλη μια νίκη στη Σουηδία, την οποία κατέκτησε στην τελευταία ειδική, όταν ο Andreas Mikkelsen έκανε λάθος.^[19] Το χατ-τρικ για τον Γάλλο ολοκληρώθηκε όταν κέρδισε το Ράλι Μεξικού.^[20] Αυτή ήταν η πέμπτη συνεχόμενη νίκη από το Rally Catalunya του 2014 και η τρίτη στη σειρά στο Μεξικό. Το Ράλι Αργεντινής σηματοδότησε το τέλος της σειράς, αφού ένα μηχανικό πρόβλημα τον έσπρωξε στην εγκατάλειψη. Τερμάτισε στην 17η θέση και πρόσθεσε τρεις βαθμούς μπόνους από την Power Stage. Κέρδισε την Power Stage και πάλι στο επόμενο ράλι, στην Πορτογαλία, ενώ αναρριχήθηκε στη δεύτερη θέση. Εκτός από το μειονέκτημα της σάρωσης της εξαιρετικά αμμώδους επιφάνειας, ο Γάλλος έχασε χρόνο με κλατάρισμα πριν κάνει ένα εντυπωσιακό comeback στο τέλος, μειώνοντας στα 8.2" από το νικητή. Αυτό του επέτρεψε να επιβεβαιώσει την ηγετική του θέση στο πρωτάθλημα.

Ο Οζιέ κατάφερε να επιστρέψει στη νίκη στην Ιταλία. Ο Hayden Paddon πραγματοποίησε την καλύτερη του εμφάνισή του μέχρι τότε και οδηγούσε το ράλι για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ο Γάλλος τελικά πήρε τη νίκη στο τελευταίο σκέλος και πρόσθεσε βαθμούς πάλι στην Power Stage. Άλλη μία διπλή νίκη σε ράλι και Power Stage ήρθε στην Πολωνία, ενώ στη Φινλανδία έπρεπε να αρκεστεί με τη δεύτερη θέση. Πήρε άλλη μια Power Stage (η 7η διαδοχική) φεύγοντας από τη Φινλανδία, με διαφορά 89 πόντων στο πρωτάθλημα. Οδήγησε τη VW σε ένα 1-2-3 στο Ράλι Γερμανίας, και κατάκτησε τον τίτλο στον επόμενο γύρο με μια νίκη στο Ράλι της Αυστραλίας. Αφού πήρε το προβάδισμα, οι Οζιέ και Ινγκρασιά κέρδισαν όλες τις υπόλοιπες ειδικές για να πάρει την 31η νίκη στο WRC και τον 3ο τίτλο. Την ίδια στιγμή, η Volkswagen εξασφάλισε το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών. 

Το Ράλι Γαλλίας δεν ήταν τόσο τυχερό καθώς ο Οζιέ υπέστη βλάβη στο κιβώτιο ταχυτήτων στο τέλος της πρώτης ημέρας. Παρά τα δέκα λεπτά ποινής που τον υποβίβασαν στην 55η θέση, κατάφερε να τερματίσει στην 12η κερδίζοντας τρεις ειδικές, συμπεριλαμβανομένης της Power Stage. Στη συνέχεια, οδήγησε το Ράλι Ισπανίας στα τελευταία δύο σκέλη, αλλά έκανε ένα λάθος στην τελευταία ειδική. Αναγκάστηκε να αποσυρθεί μετά το χτύπημα σε ένα προστατευτικό κιγκλίδωμα, χαρίζοντας τη νίκη στον Αντρέας Μίκελσεν. Η σεζόν τελείωσε με το Wales Rally GB, όπου ο Γάλλος κέρδισε και πάλι. Αφιέρωσε τη νίκη στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων του Παρισιού στις 13 Νοεμβρίου, που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Το 2016 για 4η φορά Πρωταθλητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οζιέ ξεκίνησε τη σεζόν με την τρίτη του διαδοχική νίκη στο Ράλι Μόντε Κάρλο. Στη συνέχεια πήρε άλλη μία επιτυχία στο Ράλι Σουηδίας, το πρόγραμμα του οποίου μειώθηκε λόγω έλλειψης χιονιού. Στο Μεξικό, ο Οζιέ έπρεπε να σκουπίσει τους χωμάτινους δρόμους και πάλι, αλλά ακόμα και έτσι πήρε τη δεύτερη θέση πίσω από τον Λάτβαλα. Κέρδισε επίσης την τρίτη Power Stage σε τρία ράλι. Η πρώτη θέση στο πρωτάθλημα τον "τιμώρησε" και πάλι στην Αργεντινή, όπου πήρε τη δεύτερη θέση και, στη συνέχεια, και πάλι στην Πορτογαλία και την Ιταλία, όπου τερμάτισε τρίτος. Στο Ράλι Πολωνίας ήταν ακόμη πιο δύσκολο και κατέληξε με μια έκτη θέση, ενώ ένα μικρό λάθος του κόστισε στη Φινλανδία, ολοκληρώνοντας χωρίς βαθμούς.

Επέστρεψε στις νίκες μετά από 6 μήνες στο Ράλι Γερμανίας, στο σπίτι της Volkswagen. Το πρώτο ασφάλτινο ράλι της σεζόν, κερδήθηκε από το γαλλικό πλήρωμα για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Στη συνέχεια ήταν καταιγιστικός στον γύρο της Κορσικής, χωρίς να αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης στους αντιπάλους του, κατακτώντας μάλιστα για πρώτη φορά τον αγώνα στο γαλλικό νησί. Στο Ράλι Καταλονίας ο Οζιέ εξασφάλισε τον τίτλο του και μαθηματικά, φτάνοντας για 4η φορά στην κατάκτησή του. Έτσι ισοφάρισε σε αριθμό, οδηγούς θρύλους του WRC, όπως ο Juha Kankkunen και ο Tomi Makkinen. Στη Μεγάλη Βρετανία, με την 38η νίκη του, χάρισε το 4ο πρωτάθλημα στη Volkswagen. Βέβαια μετά το τέλος του πρωταθλήματος αναγκάστηκε να αναζητήσει άλλη ομάδα, καθώς η Volkswagen, αποχώρησε από το WRC, λόγω Dieselgate, για λόγο δηλαδή άσχετο με τον θεσμό. Τον Δεκέμβριο ανακοινώθηκε από την M-Sport του Malcolm Wilson, ο οποίος κατάφερε να τον πείσει να συνεργαστούν και αφού πρώτα είχε δοκιμάσει τόσο το Fiesta όσο και το Toyota Yaris WRC 2017.

Νέα εποχή, νέο ξεκίνημα με την M-Sport, 5ο πρωτάθλημα το 2017[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2017 ο Σεμπαστιάν Οζιέ ήταν για 4η φορά νικητής του Rallye Monte Carlo. Αν και οδηγούσε για πρώτη φορά σε συνθήκες αγώνα το Fiesta WRC, κατάφερε να σημειώσει την 39η νίκη της καριέρας του, 4η στο Μόντε Κάρλο και πρώτη για την ομάδα του, από το 2012 όταν και αυτονομήθηκε από τη Ford. Χρειάστηκε να έχει υπομονή, αφού έκανε λάθος στην 3η ειδική και έπεσε 8ος, όμως αντεπιτέθηκε και εκμεταλλεύτηκε το λάθος του Τιερί Νεβίλ στην 12η ειδική. Στη Σουηδία ο Οζιέ έχασε την πρωτοπορία της βαθμολογίας μετά από σχεδόν τρία χρόνια. Τον αγώνα τελικά κέρδισε ο Λάτβαλα, μετά από ακόμα ένα «δώρο» του Νεβίλ. 2ος τερμάτισε ο Τάνακ και 3ος ο παγκόσμιος πρωταθλητής. Στο Μεξικό ανέβηκε και πάλι στο βάθρο, αυτή τη φορά στη 2η θέση πίσω από τον Κρις Μικ. Βρέθηκε ξανά αρκετά πίσω από το πρώτο σκέλος και δε μπόρεσε στο δεύτερο και το τρίτο να καλύψει τη διαφορά από τον Βρετανό. Πάντως μετά το τέλος το αυτοκίνητό του έτυχε περαιτέρω ελέγχου, κυρίως γιατί αρχικά είχε βρεθεί ότι χρησιμοποιούσε ελαφρύτερο κιβώτιο ταχυτήτων.

Στην Κορσική τερμάτισε 2ος, ενώ για άλλη μια φορά του ξέφυγε η Αργεντινή καθώς ολοκλήρωσε στην 4η θέση. Επέστρεψε στις νίκες στον αγαπημένο του αγώνα, την Πορτογαλία, συμπληρώνοντας πια τις 40 και ισοφαρίζοντας τις 5 επιτυχίες του Μάρκου Άλεν στη χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου. Κακός αγώνας στη Σαρδηνία με τον Γάλλο να φεύγει με την 5η θέση. 

Στην Πολωνία ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου, ενώ στη Φινλανδία είχε μια τρομακτική έξοδο πέφτοντας πάνω σε ένα δέντρο και εγκατέλειψε. Από αυτό το σημείο και μετά άρχισε να σκέφτεται έντονα και την αποχώρηση από το σπορ. Στη Γερμανία μπήκαν οι βάσεις για την κατάκτηση του τίτλου με ένα ακόμα βάθρο, την ώρα που ο μεγάλος του αντίπαλος, Τιερί Νεβίλ, εγκατέλειπε με σπασμένη ανάρτηση. Από την Καταλονία έφυγε με τη 2η θέση με τον Βέλγο να εγκαταλείπει και να αφήνει και τις τελευταίες του ελπίδες για τον τίτλο. Η σταθερότητά του όλη τη σεζόν τον έφερε σε θέση να διατηρήσει τα σκήπτρα του και με την 3η θέση στην Ουαλία έβαλε το 5ο πρωτάθλημα στο παλμαρέ του. Επίσης η M-Sport σε εκείνο τον αγώνα πανηγύρισε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 10 χρόνια, αλλά και το πρώτο χωρίς εργοστασιακή υποστήριξη. Στην Αυστραλία βρέθηκε από νωρίς πίσω, αντιμετωπίζοντας αρκετές δυσκολίες με τις ειδικές και δεν έκανε καλό αγώνα.

Τα σενάρια περί αποχώρησής του από την ενεργό δράση έδιναν και έπαιρναν, όμως ο Οζιέ παρέμεινε στην M-Sport και για το 2018, με την υπόσχεση ότι η Ford θα έχει πιο ενεργό ρόλο. Κάτι που έγινε και που ουσιαστικά ήταν εκείνο που τον έκανε να αρνηθεί την πρόταση της Citroen για επιστροφή στο γαλλικό εργοστάσιο.

2018: 6ο στέμμα ύστερα από μεγάλη μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οζιέ ξεκίνησε με τον γνώριμό του τρόπο το 2018, με νίκη στο Μόντε Κάρλο. Αν και στη Σουηδία τερμάτισε μόλις 10ος, ακολούθησαν δύο νίκες, σε Μεξικό και Κορσική, με τις οποίες πήρε κεφάλι στη βαθμολογία. Όμως τα πράγματα δε συνεχίστηκαν το ίδιο θετικά. Οι βελτιώσεις των υπόλοιπων ομάδων, σε συνδυασμό με τη στασιμότητα στην ομάδα του, τον περιόρισαν αρκετά και δε μπορούσε να διεκδικεί τις νίκες στα ράλι. Ο Νεβίλ αρχικά και ο Τάνακ στη συνέχεια, με σερί νίκες κατάφεραν να τον περάσουν και να τον ρίξουν στην 3η θέση. Πολλά προβλήματα, ατυχίες και εγκαταλείψεις περιγράφουν το διάστημα εκείνο μέχρι τη Μεγάλη Βρετανία. Ο Οζιέ εκφραζόταν ανοιχτά, λέγοντας ότι υπολείπεται σε απόδοση το αυτοκίνητό του, προσπαθώντας και να δικαιολογηθεί αλλά και να πιέσει τη Ford για ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη. Κάτι που τελικά δε φαινόταν στον ορίζοντα και έτσι στα τέλη Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε η επιστροφή του στη Citroen μετά από 7 χρόνια. To 2018 ο τίτλος έγινε λεία για τρεις οδηγούς. Τον Σεμπαστιάν Οζιέ, τον Τιερί Νεβίλ και τον Οτ Τάνακ. Ο Γάλλος έπρεπε να υπερασπιστεί τους τρεις βαθμούς που είχε απόσταση από τον Βέλγο και τους 23 από τον Εσθονό μπαίνοντας στον τελευταίο αγώνα, το Ράλι Αυστραλίας. 

Ο Νεβίλ στην 22η ειδική έχασε τον τροχό του και εγκατέλειψε. Μία ειδική αργότερα τον ακολούθησε ο Τάνακ, ο οποίος καταλάμβανε τη 2η θεση και ούτως ή άλλως είχε τις λιγότερες πιθανότητες. Ο Οζιέ από την πλευρά του, με την 6η θέση καρπώθηκε τον 6ο τίτλο της καριέρας του. 2019: Επιστροφή στη Citroen[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] Ο Γάλλος οδηγός ξαναφόρεσε την κόκκινη στολή της Citroen, παρέα με τον Εσαπέκα Λάπι που ήρθε από την Toyota. Στον πρώτο του αγώνα στο Μόντε Κάρλο, ήταν ξανά ο κυρίαρχος και έσπασε κάθε ρεκόρ με την 6η του νίκη στον συγκεκριμένο αγώνα. Στη Σουηδία όμως τα πράγματα για 2η συνεχόμενη χρονιά δεν πήγαν καλά και τερμάτισε μόλις 29ος, πέφτοντας από την κορυφή της βαθμολογίας στην 3η θέση. Στο Μεξικό πανηγύρισε την 2η του νίκη στους τρεις πρώτους αγώνες, επίτευγμα που ούτε ο ίδιος θα φανταζόταν στο ξεκίνημα της χρονιάς. Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα δεν κύλησαν το ίδιο καλά. Τα πολλά προβλήματα και η μη ανταγωνιστικότητα που παρουσίαζε το C3 WRC τον κράτησαν μακριά από τη νίκη για διάστημα 6 μηνών, παρά το γεγονός ότι ανέβαινε συχνά στο βάθρο. Στην Τουρκία πανηγύρισε την 3η και τελευταία του νίκη, ωστόσο η διαφορά που είχε δημιουργηθεί από την κορυφή της βαθμολογίας, αλλά και η δυναμική που έδειχναν οι αντίπαλοί του, τον κράτησαν μακριά από τον τίτλο για πρώτη φορά μετά από το 2013. Ύστερα λοιπόν από μία τόσο δύσκολη σεζόν και έχοντας πολλά παράπονα από τις αντιδράσεις των ανθρώπων της Citroen αποφάσισε να σπάσει το συμβόλαιό του με τη γαλλική ομάδα. 

Η Citroen μετά από αυτή την εξέλιξη αποφάσισε να αποχωρήσει απο το πρωτάθλημα για 3η φορά στην ιστορία της, μιας και όπως ανακοίνωσε, δεν υπήρχε άλλος οδηγός τέτοιου επιπέδου διαθέσιμος.

2020: Μεταπήδηση στην Toyota Gazoo Racing[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 29 Νοεμβρίου ο Οζιέ ανακοίνωσε πως στην τελευταία του χρονιά στο WRC θα συμμετέχει με την ομάδα της Toyota Gazoo Racing, υπό τις οδηγίες του ινδάλματός του Τόμι Μάκινεν. Μετά από 6 συνεχόμενες κατακτήσεις, ο Γάλλος ηττήθηκε τελικά στο Μόντε Κάρλο, τερματίζοντας 2ος πίσω από τον Τιερί Νεβίλ. Στη Σουηδία ο Οζιέ παρουσίασε και πάλι μια μέτρια απόδοση, χάνοντας στο τέλος την 3η θέση από τον νεαρό ομόσταβλό του Κάλε Ροβάνπερα. Έτσι έπεσε στην 3η θέση της βαθμολογίας των οδηγών. Ο αγώνας αυτός σημαδεύτηκε από την έλλειψη χιονιού, που οδήγησε στην ακύρωση 11 ειδικών διαδρομών. Πάντως ούτε το ράλι Μεξικού έμελλε να ολοκληρωθεί κανονικά. 

Η επιδημία του Coronovirus είχε ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται στην υφήλιο, με τον Σεμπαστιάν Οζιέ να είναι ο μόνος που εξέφρασε ανοιχτά τον προβληματισμό του για τη διεξαγωγή του αγώνα. Αν και οι διοργανωτές «αναγκάστηκαν» να ολοκληρώσουν τον αγώνα στο τέλος της 2ης ημέρας, ο Οζιέ έφτασε στη νίκη την οποία και δεν πανηγύρισε. Μετά από 6 μήνες η δράση επανεκκίνησε με τη διοργανώτρια επιτροπή να συνθέτει ένα μίνι πρόγραμμα με το οποίο θα ολοκληρωνόταν η σεζόν. Ύστερα από σκληρή μάχη με τον Έλφιν Έβανς, ο οποίος ήταν πρωτοπόρος στο μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς, ο Οζιέ κατάφερε με τη νίκη στη Μόντσα να ανατρέψει την κατάσταση και να πάρει τον 7ο τίτλο της καριέρας του. Το έργο του είχε γίνει ακόμα πιο εύκολο με την έξοδο του Ουαλού στο 2ο σκέλος του ιταλικού γύρου.

Στατιστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σεζόν	Τίτλος	Το αυτοκίνητο
2007	Γαλλική 206 Cup νικητής	Peugeot 206
2008	Junior Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι	Citroën C2 S1600
2013	Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι	Volkswagen Polo R WRC
2014	Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι	Volkswagen Polo R WRC
2015	Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι	Volkswagen Polo R WRC
2016	Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι	Volkswagen Polo R WRC
2017	Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι	Ford Fiesta WRC
2018	Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι	Ford Fiesta WRC
2020	Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι	Toyota Yaris WRC

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΛΕΜΠ.

Ο Σεμπαστιάν Λεμπ (Sébastien Loeb, 26 Φεβρουαρίου 1974) είναι Γάλλος επαγγελματίας οδηγός και παγκόσμιος πρωταθλητής στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι (WRC) συνολικά 9 φορές (2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012).

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λέμπ γεννήθηκε στο Αζενώ (Ηaugenau) που βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας, μεγάλωσε όμως στο Ομπερχόφεν-σyρ-Μόντερ και η καριέρα του σαν ραλίστας, άρχισε στα ράλι της πατρίδας του Αλσατίας, όπου αναδείχθηκε 4-φορές πρωταθλητής. Αρχικά, το όνειρο του Λέμπ, ήταν να ασχοληθεί επαγγελματικά με την γυμναστική, αλλά το Ράλι τον κέρδισε. Το 1992 τελειώνει το σχολείο, ακολουθώντας κατεύθυνση του ηλεκτρικού μηχανικού. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1994, δούλευε σε μια εταιρία, την Σοκάλεκ, που βρισκόταν στο αεροδρόμιο του Αζενώ.

Το 1995 σε ηλικία 21 ετών, εγκατέλειψε τα πάντα, ακόμα και την δουλειά και με σιγουριά στράφηκε προς τον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Πρώτο του αυτοκίνητο ήταν το Citroën Saxo και κέρδισε τον πρώτο του τίτλο το 1999. Ανήκε στην ομάδα της Guy Frenquelin Citroen Sport, η οποία τού έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην κατηγορία Τζούνιορ, στο WRC. Και πάλι έγινε πρωταθλητής νικώντας από τους 6 τους 5 αγώνες. Έτσι την ίδια χρονιά κιόλας, αγωνίστηκε στην μεγάλη κατηγορία του WRC, και τερμάτισε 15ος με 6 βαθμούς. Χάρη όμως στις ικανότητες που έχει στην άσφαλτο, κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και τον Ζιλ Πανίζι.

Πολυνίκης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αθλητής είναι ραλίστας με τις περισσότερες νίκες στην βαθμολογία των Πολυνίκων με 54 νίκες μέχρι και το 2010, ξεπερνώντας θρύλους όπως ο Κόλιν Μακ Ρέι ο Μάρκους Γκρόνχολμ και ο Κάρλος Σάινθ.

Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχει βραβευτεί από τη Γαλλική πρεσβεία το 2006 και έχει κατακτήσει 7 συνεχόμενες φορές το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι ξεπερνώντας το 2007 τον 4 φορές συνεχόμενο πρωταθλητή Τόμι Μάκινεν.

Στατιστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• 2001-15ος με 6 βαθμούς με Citroën Xsara
• 2002- 10ος με 18 βαθμούς με Citroën Xsara
• 2003- 2ος με 79 βαθμούς με Citroën Xsara
• 2004- 1οςμε 118 βαθμούς με Citroën Xsara
• 2005-1οςμε 127 βαθμούς με Citroën Xsara
• 2006- 1ος με 112 βαθμούς με Citroën Xsara
• 2007- 1ος με 116βαθμούς με Citroën C4
• 2008- 1ος με 122 βαθμούς με Citroën C4
• 2009- 1ος με 93 βαθμούς με Citroën C4
• 2010- 1ος με 276 βαθμούς με Citroën C4 (Ο Λεμπ κατέκτησε τον τίτλο, δύο αγώνες πριν το τέλος του πρωταθλήματος)
• Εllas Wrc-Car And Driver